یکی از ضعفهای عمده فرهنگی ما ایرانیها؛ عدم روحیه کار جمعی است. به عنوان مثال در ورزشهای فردی نوعا موفق تریم.
دوستی می گفت یکی از اساتید دا نشگاه صنعتی .... را در بیرون دانشگاه دیدم که بسیار از آمدن به ایران گله مند بود و می گفت:
50 استادیم و بر سر اینکه فلان درس را من درس بدهم و یا کس دیگری با همدیگر بحث و نزاع داریم؛ اما آمریکا که بودم 200 نفر استاد در یک موسسه بدون مشکل کار می کردیم!!
می بینیم که حتی در یک محیط علمی و سطح بالا این مشکل وجود دارد!
همیشه با خود فکر می کردم ریشه این مشکل در کجاست و این نکته را در ذهن داشتم که فرق کار فردی و کار تیمی در آن است که کار تیمی به مدیر گروه نیاز دارد اما در کار فردی نه!
تا اینکه جمله جالبی از آقای خامنه ای درباره شهید بهشتی دیدم که گفته بود:
«شاید بشود ادعا کرد که ایشان(بهشتی) همه ویژگی های یک مدیریت دسته جمعی را دارا بود.... از بارزترین خصلتهای کار دسته جمعی این است که آدم بتواند از عقیده خودش در مقابل عقیده جمع صرفنظر کندو تشخیص جمع را بر تشخیص خودش ترجیح بدهد؛ که آقای بهشتی همینطور بود.
ایشان با اینکه در همه مسائل مطرح شده ؛ صاحبنظر بود با وجود این در بسیاری از اوقات و قضایا نظر جمع را بر نظر خودش ترجیح می داد.»
خوشبختانه در کشور ما همه نظر دارند که بسیار خوب است و نشانه رشد فکری است اما متاسفانه ارزشی برای نظر جمع قائل نیستیم زیرا در اقتصاد ؛ فرهنگ؛ سیاست؛ دیانت؛ اجتماع و... خودمان و تنها خودمان را صاحبنظر می دانیم و ارزشی برای نظر گروهی قائل نیستیم.
آفت این مسئله بیشتر ظاهر خواهد شد اگر ما مدیر گروهی باشیم!!