دلم سوخت!
سرکار خانم با نیم کیلو النگوی طلا از ماشین مدل بالا دستش را بیرون می آورد و پاکت زباله را به داخل جاده پرت می کند. سرکار آقا؛ کنار خیابان با لباس زیر ایستاده! ماشینش را تمیز می کند در حالیکه کل خیابان پر از کف و آب چرک شده! چرا اینچنین است؟!
چرافکر می کنیم داخل ماشین و حتی بدنه ماشین مال ماست اما خیابان و جاده از ما نیست؟! چرا تنها نسبت به آنچه که سندش را داشته باشیم احساس مالکیت می کنیم؟! چرا روح لطیف سهراب را نداریم که چه زیبا گفته:
هر کجا هستم؛ باشم
آسمان مال من است!
پنجره ؛فکر؛ هوا؛ عشق؛ زمین مال من است!...
گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد!...
وقتی خبر کشته شدن گوزن بیچاره ای را بر اثر اصابت سنگ در باغ وحش خواندم دلم سوخت! نه اینکه بخواهم پُز روشنفکری بدهم و جان یک حیوان از جان هزاران انسان بیگناهی که این روزها کشته می شوند؛ در نظرم مهمتر باشد! نه!
دلم سوخت چون میدانم همه ی اینها از خودخواهی زشتی منشاء میگیرد که در فرهنگ ما ریشه دوانیده! و احساس «مالکیت جمعی» را در ما نابود کرده!
تنها چیزهایی را که سندش در کمد منزلمان باشد از خود میدانیم! مطمئنا این خودخواهی به غیر از تخریب محیط زیست گیاهی و حیوانی، به خودمان بیشتر صدمه خواهد زد. مصرف بی رویه منابع انرژی مثال ساده ای به این مدعی ست. حتی در کنش های سیاسی نیز موثر است و خودخواهی؛ ما را به سمت تمامیت طلبی سوق خواهد داد.
دین ما نسبت به همه ی انسانها و نسبت به همه ی موجودات «حق» اختصاص داده. دقت کنیم به کلمه «حق». یعنی مجموعه ای از حقوق که اگر رعایت نکنیم در قبال آن مسئول خواهیم بود.
ای کاش می توانستیم تصور کنیم که همه ی هستی را خدا تنها به نام ما سند زده تا مثل سعدی بگوییم:
عاشقم بر همه عالم؛ که همه عالم از اوست!
@hassansanei
کاش اصلاح میشدیم از باطن ، از فرهنگ، از تربیت، از شعور اما نه از ظاهر و رخت و لباس وفرم بینى و چشم و ابرو.
باید بگیم دنیا شرمنده ایم.
بله درست گفتید