از گذشته تا حال؛ افراد مذهبی در مواجه با پدیده های نو همیشه وسواس داشته اند. این شک و تردید ها در بدو مواجه با ابداعات جدید قابل قبول است.
ولی اگر با گذشت زمان منطق درستی برای شک وتردیدهایمان وجود نداشته باشد به خشک مقدسی می انجامد.
«خشک مقدس» افرادی هستند که منطقی برای مخالفت با پدیده نو ندارند!
شاید داستان گوجه فرنگی را شنیده باشید که وقتی تازه وارد ایران شد به آن ارمنی بادمجان می گفتند و آنرا نجس و خوردن آنرا حرام می دانستند!
تاجری؛ پسر عیاشی داشت . تاجر در برابر هزاران فسق و فجور پسرش سکوت می کرد اما وقتی شنید پسرش گوجه فرنگی یا به تعبیر آن زمان ارمنی بادمجان! به خانه آورده تا بخورد؛ سراسیمه پیش او رفت و گفت:
بی نماز و روزه بودی؛ سکوت کردم !! اهل زنا و شراب و قمار با رفیق ناباب بودی چیزی نگفتم!!! اما محال است در مقابل ارمنی بادمجان!! سکوت کنم! ای بی حیا!!!.....
داستان مشابهی را برای «بلندگو» نقل می کنند که وقتی تازه وارد ایران شد از ترس بعضی از خشک مقدسها؛ حتی مراجع جرأت استفاده از آن را نداشتند!!
مرحوم فلسفی داستان جالبی را پیرامون بلندگو نقل می کند که:
جایی سخنرانی می کردم . فردی به من اعتراض کرد:
حاج آقای فلسفی ! متأسفم که با مزمار!!! سخنرانی می کنی؟!!
(مزمار همان نی است که به زعم آن فرد آلت موسیقی بوده و حرام است!!!!)
مرحوم فلسفی ابتدا سکوت می کند! هنگامی که پذیرایی در مجلس شروع می شود به آن فرد «گز» تعارف می کند. او عذرخواهی می کند که دندان من مصنوعی است و نمی توانم گز بخورم! (از خودش اعتراف می گیرد!- ترفندهای آخوندی!!!!)
آقای فلسفی می گوید:
عجب !! شما دندان نداشتی رفتی دندان مصنوعی زدی تا بتوانی غذا بخوری و آنوقت کارشما اشکال شرعی نداشت اما من که صدایم به آخر مجلس نمی رسد و از بلندگو استفاده می کنم کارم اشکال شرعی دارد!!
آیا به نظر شما در مورد ماهواره هم ما دچار چنین خطایی می شویم! یا نه! استفاده ناصحیح از ماهواره مسلم است و قیاس آن با سایر پدیده های جدید اشتباهست؟! تا نظر شما چه باشد!