در کتاب سیاحت شرق مطلب جالبی دیدیم. زمانیکه آقانجفی قوچانی صاحب اثر در نجف مشغول تحصیل بوده؛ در عتبات وبا شیوع یافته است بطوریکه به تعبیر ایشان« روزی چهار صد نفر از محوطه نجف سرازیر قبر می شد ودر چند موضع نجف خیمه مرده شوری زدند...»
در این مریضی مرگبار کسی خوشحال نبود جز مرده شور نجف که از اول صبح تا آخر شب صد مرده را می شست و برای هر مرده؛ یک تومان اجرت می گرفت و بعد از چند ماه هشت نه هزار تومان کسب درآمد کرده بود. تا ایجای کار مشکلی به نظر نمی رسد. بهر حال هر شغلی هم بازار کساد دارد و هم بازار روا !!
داستان از اینجا جالب می شود که مرده شور نجف شنید که در کوفه نیز وبا سرایت کرده است و با خوشحالی هر چه تمامتر بسمت کوفه حرکت کرد که اقلا دویست مرده را با توجه به فراوانی آب کوفه می تواند بشوید! اما مرده شور نگون بخت دربین راه گرفتار وبا شد و در میان بیابان گرم جان داد.
این عبرتی برای آن کس است که از تلخی و گرفتاری دیگران خشنود باشد زیرا خودش به نان و نوایی می رسد!