بسم الله الرحمن الرحیم
پا بگذار بر روی خودت!
می گویند عالم برجسته ای بر کرسی تدریس اشتغال داشت و طلبه های بسیاری با تصور آنکه او بهترین مدرس علوم اسلامی ست بر گرد او جمع شدند و مجلس بزرگی کنار او تشکیل شد.
اتفاقا روزی آن عالم برجسته یک ساعت زودتر به مسجدی که تدریس می کرد رفت و متوجه شد در گوشه ی مسجد؛ چند طلبه اندک کنار درس استاد دیگری آمده اند و آن عالم ناشناس نیز بسیار بهتر از خودش علوم اسلامی(مثلا فقه و اصول) را تدریس می کند!
آن عالم با خودش گفت: شاید به اصطلاح امروز درس این عالم ناشناس گل انداخته است! و شاید روزهای دیگر به این خوبی تدریس نمی کند!
بنابر این تصمیم گرفت که چند روز بعد نیز یک ساعت زودتر به مسجد برود و به صحبت ها و تدریس آن عالم ناشناس گوش دهد و این کار را هم کرد و نتیجه گرفت که این عالم؛ هر چند ناشناس است اما بسیار فاضلتر از خودش است و شایستگی تدریس؛ بسیار بیشتر از خودش را دارد!!
آن عالم برجسته تصمیم عجیبی گرفت و در کلاس درس خود به آنهمه شاگرد بسیاری که داشت رو کرد و گفت:
از فردا کلاس درس یک ساعت زودتر تشکیل می شود و همه باید یک ساعت زودتر به مسجد بیایید!
وقتی همه شاگردان زودتر به مسجد آمدند آن عالم با صفا و با خدا گفت:
این عالم ناشناس را که گوشه ی مسجد می بینید که تعداد کمی نیز به پیش او می روند؛ از من بسیار فاضلتر و برجسته تر است! بنابر این از امروز این عالم ناشناس؛ استاد من و شماست و همگی پای درس او می رویم!!
-------------------------
خیلی سخت است آدم پا بر روی خود بگذارد!
می گویند وقتی بخواهند اسب را از رودخانه ای عبور دهند چشمان او را می بندند تا خودش را نبیند و جرات کند که پا بر روی عکس خود بگذارد!!
در مورد انسان این سخت تر است!! انسان هرگز پا بر روی منافع خود نمی گذارد!! یعنی اگر حقیقتی را کشف کند و درستی آن برایش روشن شود؛ خیلی سخت است که به آن تن دهد در صورتی که بداند آن حقیقت به ضرر اوست.
(خصوصا در کناره گرفتن از شهرت و مقام و عناوین علمی - مشابه کار بزرگی که آن عالم بزرگ انجام داده!)
خیلی سخت است آدم پا بر روی خود بگذارد مگر آنکه آنقدر به خدای بزرگ باور داشته باشد که همه چیز را برای او بخواهد و نه برای خواهش دلش!
اگر کسی خدا را دید، خدا بزرگتر از آنست که بنده ای را که بیشتر به او باور دارد، تنها بگذارد!