یک تفکر بین بعضی از بچه های مذهبی است که: شیعه عید ندارد!
و به همین دلیل حتی در مراسم جشن هم عزاداری می کنند!
از طرف دیگر گروه دیگری هستند که هر خلاف شرع و عرفی انجام می دهند و این بهانه را دارند که امروز عیدالزهراء است یا تولد امام ....
کاملا واضح است که آموزه های دینی ما بر خلاف این دو دیدگاه است و آنچه به ما سفارش شده کسب معرفت و محکم کردن روحانیت باطنی است که در سایه مراسم جشن یا عزا بدست می آید.
در عزا؛ یک شیعه واقعی غم فرح بخشی دارد و هرگز باعث افسردگی او نمی شود!
در جشن؛ یک شیعه واقعی ادخال سرور برادران ایمانی می کند و نه لهو و لعب!
دو ستی خاطره جالبی تعریف می کرد که شاید به بحث ما بی ارتباط باشد اما چون شادی و عزا قاطی می شود نقل می کنم:
می گفت: شب جمعه مصادف با یازدهم محرم که زمان آتش زدن خیمه ها بود ؛ مجلس خوبی در مسجد محله داشتیم که همه حضار بعد از دعای کمیل معنویت خاصی پیدا کرده بودند.
با خودم گفتم ازاین فرصت استفاده کنم و به مناسبت شب یازدهم و سوزاندن خیمه ها ذکر مصیبتی انجام دهم . زدم زیر آواز که:
از آن ترسم که آتش شعله ور شد!!
..............................................
اما مصراع دوم شعر یادم رفت! دو باره تکرار کردم:
از آن ترسم که آتش شعله ور شد!!
..............................................
باز یادم نیامد ! سه باره چهار باره تکرار کردم دیدم نخیر اصلا ذهنم فرمت شده!!!
با خودم گفتم چه خوب است ابتکاری به خرج دهم ومصرع دوم را فی البداهه بسرایم!!! و گفتم:
از آن ترسم که آتش شعله ور شد!!
میان خیمه بیمارم یه ور شد!!!!!!
مجلس با آن عظمت از خنده منفجر شد!!! روحانی مسجد بعد از جلسه کلی بامن دعوا کرد!!
البته به این دوستتون بفرمائین این ماجرا مربوط به شهید بهشتی است. لطفا به اسم خود تمام نکنید.