نمی دانم چه می شود که انسان در روز روشن و با چشمان باز خوابش می برد!!
نمی دانم چه می شود که آدمی وقتی در کار و تلاش روزانه افتاد و یا بدنبال هر هدف دیگری که رفت، از هدف اصلی غافل می شود!
حتی آدمهایی را دیده ام که به لب ذکر خدا می گویند اما قلبشان غافل است و در واقع در پیچ و خم روزگار سیر می کنند!
این حال غفلت انگار بیخبر می آید و اگر در انتهای روز؛ انسان به «محاسبه نفس» بپردازد با خودش می گوید:«امروز اصلا چی شد؟! انگار مثل یه ماشین؛ صبح استارت خوردم و یک خواب مخفی تا...... الان هم شب است و ماشین را باید خاموش کرد که وقت خوابه! همش شد خواب!»
گاهی یک مشکلی پیش می آید (حالا هرچند کوچک) انگار چرت آدمی می پرد و دوباره یادش می افتد که انگار خدایی هست و در وقت نماز حضور قلب پیدا می کند و خلاصه توجه و هوشیاری بدست می آورد!
--------------
در «طوبای محبت» دیدم در این باره مرحوم حاج محمد اسماعیل دولابی رحمه الله علیه مثال قشنگی زده است و می گوید:
«من دیده ام که بچه توی خواب هم شیر می خورد!... بچه خوابیده؛ چقدر هم هوشیار است!
مادر به خیالش بچه خواب است؛ تا می خواهد او را زمین بگذارد یک مرتبه میک میک میک!!!
یعنی مادر؛ من بیدارم! مادر هم نمی تواند او را زمین بگذارد!
دوباره بغلش می گیرد و شیر می دهد!
ما هم خیلی به بچه ها می مانیم و خدا هم چقدر بنده هایش را دوست دارد!
شیر می خوری!! می خوری و کیف می کنی! و تا می خواهد تو را زمین بگذارد؛ باز گریه ات در می آید! وقتی (دوباره) شیرمان داد؛ (دوباره ما) چرتمان می گیرد! و خوابمان می برد. آن هم چه خوابی که بعضی می گویند خواب غفلت است ! اما برای دوستان اهل بیت؛ خواب غفلت نیست! خواب است و خوب خوابی است!(یعنی مثل آن بچه هوشیاری دارد!)»
-------------
وقت خواب؛ که همه خوابیم! ان شاء الله در وقت بیداری؛ رخوت روزمرگی بر ما غلبه نکند تا به خواب غفلت برویم!
اگر دیدید ناملایماتی در زندگی هست؛ بدانیم خداست! کمی شیرش را دریغ کرده(!!!) تا هوشیاریمان را بدست بیاوریم و بقول مرحوم دولابی دوباره میک میک میک!!!