می گویند به یکی از پیامبران دستوراتی دادند که یکی از آن این بود که فردا اولین چیزی که دیدی باید بخوری!!
این پیامبر اولین چیزی که دید یک کوه بزرگ بود و طبق دستور باید آنرا می خورد!!
بهر حال چون موظف به این کار شده بود به سمت کوه حرکت کرد تا هرچه در توانش باشد از کوه بخورد!!!
اما مشاهده کرد که هر چه به کوه نزدیکتر می شود بجای آنکه کوه بزرگتر شود؛ کوچکتر می شود!
وقتی به پای آن کوه رسید مشاهده کرد که به اندازه یک لقمه کوچکی شده و می توان آن را خورد.
وقتی آن را خورد حس کرد که از عسل هم شیرین تر و گواراتر است!
بعد ندایی از غیب آمد که می گفت:
مثال این کوه مثال غضب در آدمی ست که وقتی انسان خشمگین شود و بخواهد بر خشمش چیره شود؛ به مانند خوردن کوه؛ سخت و مشکل و بلکه غیر ممکن جلوه می کند!
اما وقتی مدت زمانی؛ حلم و صبر پیشه ساخت و خود را به شکیبایی و تحمل وادار کرد؛ خشمش فرو می نشیند و کوه غضب به لقمه ی گوارای صبر تبدیل می شود که می توان براحتی و با لذت آن را میل کرد!
------------------
در واقع آنچه که آن پیامبر به آن مامور شده بود در فضای عالم جسمانی نبود بلکه در فضای عالم ملکوت بوده است. در آن عالم؛ تجسم اعمال را داریم که انسان دارای معرفت؛ حقیقت یک عمل یا تجسم یک عمل را مشاهده می کند!
خوردن کوه همان تجسم عمل فرو بردن خشم و عصبانیت است که در عالم ملکوتی و مثالی نمایش داده می شود.
------
گاهی اوقات خشم و عصبانیت خود را با پیچیدگیها و سختیهای زمانه و زندگی ماشینی توجیه می کنیم! و می گوییم : بله اعصاب همه خرد است چرا که ترافیک است ! چرا که دغدغه های معیشتی زیاد است! چرا که توقعات اطرافیان؛ آنچنانی ست! چرا که رفتار دیگران؛ متوقعانه است! و چرا که....
ولی پای صحبت پدر بزرگها که می نشینیم؛ می بینیم که آنها هم سختیها کشیده اند و تازه آنها از قول پدرانشان؛ داستانهایی از سختیهای به مراتب بیشتر از زمانه ما تعریف می کنند!
سختی روزگار برای اهل روزگار است و هر روزگاری هم سختی های روزگار خودش را دارد! پس برای عصبانیتهایمان توجیه درست نکنیم!!
------
می گویند هر کس خشم و غضب بر او مسلط شد؛ باید موقعیت خود را تغییر دهد تا خشمش فرو نشیند!
درباره پیامبر بزرگوار اسلام نقل شده که وقتی غضب می کردند؛ اگر ایستاده بودند؛ می نشستند! اگر نشسته بودند؛ به پشت می خوابیدند! تا خشم و غضبشان فرو کش کند!
ما هم می توانیم به تاسی از ایشان؛ هر گاه خشم گرفتیم؛ قبل از آنکه حرفی بزنیم یا اقدامی بکنیم، به عنوان مثال آن مکان را ترک کنیم!
-------------
دوستی تعریف می کرد که دیدم پسرم بازی رایانه ای می کند. لبخند معناداری زدم و گفتم: پسرم! بازی کن اما سعی کن کسی را نکشی! بازی کن اما سعی کن جایی را منفجر نکنی! بازی کن اما سعی کن با دشمن؛ چاقوکشی نکنی! بازی کن اما سعی کن با ماشین؛ دیوانه وار به در و دیوار نکوبی! ..... پسرم خندید و گفت : اصلا بازی رایانه ای یعنی همین ...!!!
وقتی می بینیم نوجوانی بر اثر عصبایت؛ چاقو می کشد و کسی را می کشد؛ به نظرم به آن علت است که خوراک نا مناسب بصری زیادی دریافت کرده است!
عادت کردن به دیدن فیلمهای خشن یا بازی های خشن ؛ بطور غیر ملموس؛ غریزه خشم را تقویت می کند.( اگر دقت کنید بچه ها بعد از دیدن یک فیلم خشن و حتی بعد از دیدن یک کارتون خشن جوگیر می شوند و حرکتهای قهرمانهای خیالی را تقلید می کنند! این رفتار بطور مخفی در ما هم رخ می دهد. البته این نظر شخصی بنده است! )
بنظرم خوراک نامناسب – به خصوص تصویری – نباید برای خودمان فراهم آوریم که اعمال ما ناخوداگاه ناشی از ورودی های ماست!
آفرین