خانواده یک مجموعه زنده است که رفتار هر کدام از ما بر روی سایر اعضاء مجموعه تاثیر زیادی دارد.
اینکه من چه بپوشم! چه تفریحاتی دارم! چه دوستانی دارم! کجا کار می کنم ! و حتی چه هدفی دارم! بطور طبیعی سایر اعضاء خانواده را نیز درگیر می کند!
ولی ما متاسفانه روابطمان را در محیط خانواده براساس یک خوشبینی کورکورانه بنا می کنیم. البته موافقم که خوشبینی و حسن ظن به دیگران خصوصا بستگان لازمه روابط گرم و عاطفی است اما ساده انگاری در گفتار و رفتار مسئله دیگری است و نمونه های واقعی زیر را بهمین علت ذکر می کنم:
------------
تفریحات ناسالم: پسر خانواده به فیلمهای مبتذل علاقمند بوده و غافل از اینکه خواهرش از روزنه در اتاق؛ آن فیلمهای کذایی را می بیند! کم کم خواهر وارد اتاق می شود و رضایت برادرش را برای دیدن هر روزه جلب می کند! و ....(حدس زدن سخت نیست!!)
بزرگترها وقتی متوجه می شوند که دختر خانواده حامله شده است! و اکنون می دانیم سقط جنین ؛ کشتن یک انسان است!
---------
گفتگوی نامناسب: معاشقه های داماد با عروس؛ یک خانواده روستایی را دچار مشکل جدی می کند! خواهر عروس با دیدن این دیالوگهای عاشقانه ؛ رفتارهای خصوصی آنها را نیز زیر نظر می گیرد!! وبه شوهر خواهرش پیشنهاد.... .(حدس زدن سخت نیست!!)
بزرگترها متحیرند که چگونه اینطور شده و اکنون می دانیم این داماد بر هر دو خواهر حرام شده است!
-------
محبت بیش ار حد: مادر خانواده به مشاور مدرسه مراجعه می کند. مشاور متوجه می شود این خانم مشکل واقعی آقا پسرش را نمی گوید! بعد از کلنجارهای زیاد متوجه می شود پسر نوجوان این خانم هنوز شبها کنار تخت مادرش می خوابد در حالیکه .... مادرش را مانند زمان نوزادی در دست دارد!!!!!(حتما باور نمی کنید! حق دارید!! بعضی از حقایق باور کردنی نیستند!!)
----------------------------
نمی دانم شما خواننده عزیز کدام عضو خانواده هستید: پدر – مادر – فرزند و عضو کوچک- فرزند و عضو بزرگ خانواده.... فرقی نمی کند!! هرچه هستیم در مقابل رفتارمان پیش سایر اعضاء خانواده مسئولیم!
اینکه خودمان را به خواب بزنیم ؛ اسمش اعتماد نیست؛ خوشبینی نیست؛....!