یک تفکر بین بعضی از بچه های مذهبی است که: شیعه عید ندارد!
و به همین دلیل حتی در مراسم جشن هم عزاداری می کنند!
از طرف دیگر گروه دیگری هستند که هر خلاف شرع و عرفی انجام می دهند و این بهانه را دارند که امروز عیدالزهراء است یا تولد امام ....
کاملا واضح است که آموزه های دینی ما بر خلاف این دو دیدگاه است و آنچه به ما سفارش شده کسب معرفت و محکم کردن روحانیت باطنی است که در سایه مراسم جشن یا عزا بدست می آید.
در عزا؛ یک شیعه واقعی غم فرح بخشی دارد و هرگز باعث افسردگی او نمی شود!
در جشن؛ یک شیعه واقعی ادخال سرور برادران ایمانی می کند و نه لهو و لعب!
دو ستی خاطره جالبی تعریف می کرد که شاید به بحث ما بی ارتباط باشد اما چون شادی و عزا قاطی می شود نقل می کنم:
می گفت: شب جمعه مصادف با یازدهم محرم که زمان آتش زدن خیمه ها بود ؛ مجلس خوبی در مسجد محله داشتیم که همه حضار بعد از دعای کمیل معنویت خاصی پیدا کرده بودند.
با خودم گفتم ازاین فرصت استفاده کنم و به مناسبت شب یازدهم و سوزاندن خیمه ها ذکر مصیبتی انجام دهم . زدم زیر آواز که:
از آن ترسم که آتش شعله ور شد!!
..............................................
اما مصراع دوم شعر یادم رفت! دو باره تکرار کردم:
از آن ترسم که آتش شعله ور شد!!
..............................................
باز یادم نیامد ! سه باره چهار باره تکرار کردم دیدم نخیر اصلا ذهنم فرمت شده!!!
با خودم گفتم چه خوب است ابتکاری به خرج دهم ومصرع دوم را فی البداهه بسرایم!!! و گفتم:
از آن ترسم که آتش شعله ور شد!!
میان خیمه بیمارم یه ور شد!!!!!!
مجلس با آن عظمت از خنده منفجر شد!!! روحانی مسجد بعد از جلسه کلی بامن دعوا کرد!!