مناجات صبحگاهی

مناجات صبحگاهی

صبح است. سرعت آدمها در جهت هایی متفاوت؛ نشانه ای از تکاپوی آنها برای کسب روزی ست. اما چرا اینقدر سریع!  آنچنان سریع از کنار هم میگذریم که سلام ما شده: بوق ماشین! و جواب سلام ما شده: تکان مختصر سر یا ابرو!

صبح است و احساس میکنیم باید سریع باشیم وگرنه دستگاه ساعت زنی محل کار از ما سبقت خواهد گرفت!

صبح است و احساس میکنیم نیازهایی داریم بیشمار؛ پس تنها هدفمان  میشود دوندگی در همه ی شبانه روز! گویی قرار است خوشیهایمان در همان لحظه نباشد و تنها باید در لحظات آینده رقم بخورد! پس روزها را شب میکنیم به دلخوشی تعطیلات آخر هفته! و تعطیلات را تلف میکنیم به دلخوشی سالهای بازنشستگی! روزهایی داریم مثل هم! تعطیلاتی داریم مثل هم! حتی آدمهایی شدیم مثل هم!

ای خدای هر لحظه!

این ایام را نَه به ماه نو و نَه به سال نو، بلکه به صفایی نو تازه کن!

ای خالق هر لحظه!

تازه کن ریشه ی اشکهای خشکیده را ؛ تا لحظاتی را رقم زنیم با غمی خوشگوار! تازه کن لحظه های شاد پُر از نافله را، تا لحظاتی داشته باشیم با طعم شیرین مناجات!

ای خدای صبر پیشه گان!

این سرعت توام با بی هدفی! این شتاب نامتناسب با زندگی!این احساس همیشه دوندگی! را از ما بگیر!

ای پروردگار همه ی ایام!

سرعتی همگون با سرعت ابرهای آسمانی  به ما عطا کن تا هیچ لحظه از زندگی را خالی و تهی نبینیم و ارزش هر لحظه را عمیق درک کنیم!

و شتابی متناسب با حرکت تمام ذرات به ما ببخش تا از هیچ لحظه ای به سرعت نگذریم و لذت باهم بودن را با تمام وجود حس کنیم!

 و احساس نیازی از جنس عاشقان درگاهت را به ما ارزانی دار تا زنجیر از تمام خواهشها بگسلیم و آنگاه رها زندگی کنیم!

آمین!

@hassansanei