هیچ کس نباید غرور کاذب داشته باشد و خود را بی نیاز از نقد و نظر دیگران بداند. حتی اولیاء خدا نیز که بهم می رسیدند؛ طلب نصیحت از یکدیگر می کردند و راه و رهنمود طلب می کردند.
چرا که اطرافیان ما دو دسته اند: یا دوست هستند و یا دشمن!
دوستان ما نیز دو دسته اند: دوستان منتقد- دوستان همراه!
از دوستان منتقد می توانیم «نقاط ضعف» خود را یاد بگیریم و برای اصلاح شخصیتمان از آن سود بریم!
از دوستان همراه می توانیم «نقاط قوت» خود را یاد بگیریم و برای تقویت و تداوم آن؛ دلگرمی پیدا کنیم!
دشمنان ما نیز دو دسته اند: دشمنان مغرض و دشمنان جاهل!
از دشمنان مغرض می توانیم یاد بگیریم که «انتقادات غیر منصفانه شان» دال بر آن است که ما راه درستی را انتخاب کرده ایم ونباید از حرف یا کار درست کوتاه بیاییم!
از دشمنان جاهل می توانیم یاد بگیریم که همه افراد «افق فکری بلندی» ندارند تا کارهای درست را درک کند وباید با آنها مدارا کرد!
نتیجه:
می توان از همه یاد گرفت اگر بخواهیم بیاموزیم!
ولی براستی از چه گروه آدمها می توان بیشتر آموخت؟!
هرکس نظری دارد. جایی می خواندم که نظر دکتر شریعتی این است:
«هر گز از کسی که همیشه با من موافق بوده چیزی یاد نگرفته ام!»
-------------------
از «همه» می توان آموخت و به «همه» می توان یاد داد! اگر...
در مقام تعلیم:
ناصحانه با همه صحبت کنیم و منصفانه انتقاد کنیم!
صادقانه از همه حمایت کنیم و خالصانه دلگرمی بدهیم!
در مقام تعلم:
هم نصیحت منصفانه همه را بپذیریم و هم به گرمی دست محبتشان را بفشاریم!
سلام
به نوبه خودم از متنتون بهره بردم.ممنون.
این پست مرا به یاد این بیت انداخت که :
...ادب از که آموختی گفت از بی ادبان
یاعلــی
سلام علیکم بماصبرتم
بنده به عنوان یک دوستِ منتقدِ همراه:
خانه نو مبارک
سلام برادر عزیزم!
ان شاء الله موفق باشی
سلام
به نظر من انتقاد دشمن را هم باید جدی گرفت و به آن فکر کرد.