از قرآن کریم که کلام خداست بگذریم و کلام معصومان را هم در درجه بعد قرار دهیم ؛ گاهی اوقات به شیرین زبانی و شیوایی سخن سرایی سعدی و حافظ و فردوسی غبطه می خورم!
واقعا حیرت آور است که صدها سال قبل زندگی می کردند و حرفهایی زده اند که هنوز برای ما شیرینیش حفظ شده است و از خواندن آنها لذت می بریم!( برای اهمیت کلام این سخن سرایان بزرگ؛ نوشته ها و شعر های آنها را با دیگر معاصرینشان مقایسه کنید تا اوج کلام سعدی و حافظ و ... را حس کنید!)
علت این امر علاوه بر قابلیت فوق العاده زبان شیرین فارسی در بیان عواطف؛ افکار و احساسات آدمی؛ به توانمندی خدادادی این آدمهای خاص است!
شاید بطور عمومی صدها سال دیگر کسی با نوشته های زمانه ما ارتباط برقرار نکند اما با کلام شیرین سعدی و حافظ ارتباط برقرار خواهد کرد!
در این بین ضرب المثل ها؛ اوجی بر اوج است!! زیرا ضرب المثل شعر یا مطلبی ست که در عمق جان و فکر عامه مردم نفوذ کرده است و دایره ارتباط دهی سخن و ارتباط گیری مخاطب بسیار وسیع است!
این هم چند نمونه:
ادب از که آموخت؛ از بی ادبان!(سعدی)
به نرمی برآید ز سوراخ مار!--- که تیزی و تندی نیاید به کار(فردوسی)
پسر کو ندارد نشان از پدر!--- تو بیگانه خوانش؛ مخوانش پسر(فردوسی)
تا مرد سخن نگفته باشد--- عیب و هنرش نهفته باشد(سعدی)
تکیه بر جای بزرگان نتوان زد به گزاف--- مگر اسباب بزرگی همه آماده کنی(حافظ)
چگونه شکر این نعمت گزارم--- که زور مردم آزاری ندارم!!(سعدی)
خانه از پای بست ویران است--- خواجه در نقش ایوان است(سعدی)
دور گردون گر دو روزی بر مراد ما نگشت--- دائما یکسان نباشد حال دوران غم مخور(حافظ)
ز کس گر نترسی بترس از خدای!(فردوسی)
عاشقی شیوه رندان بلا کش باشد(حافظ)
عبادت بجز خدمت خلق نیست(سعدی)
ما نداریم از رضای حق گله!(مولوی)
مشک آن است که خود ببوید--- نه آنکه عطار بگوید(سعدی)
یوسف گم گشته باز آید به کنعان غم مخور(حافظ)
تیغ دادن در کف زنگی مست--- به که آید؛ علم ناکس را بدست!(فردوسی)